Een van mijn eerste bijbaantjes was in een fabriek. Hele namiddagen verzamelde ik computeronderdelen bij elkaar: order picken. Ik was vaak het enige meisje tussen een groep mannen die een vaste ploeg vormde. Eén van die mannen noemde mij altijd Ingeborg. Niet omdat hij dacht dat ik zo heette, hij vond het woord gewoon heel grappig, hij liet de r altijd expres heel lang rrrrrrrrollen.
En hij deed ’t natuurlijk ook omdat ik het heel irritant vond en dat maar al te graag liet blijken. Op een grappige manier, maar eigenlijk vond ik het echt supervervelend. Niet dat er iets mis is met de naam Ingeborg, maar zo heette ik gewoon niet. Wat ook niet hielp dat ik ooit eens een invaljuf had gehad die Ingeborg heette en dat was echt een stom mens.(Vond ik toen, hè, met de kennis van nu denk ik dat het gewoon best hard werken was als invaljuf in een klas van 36 leerlingen)
What’s in a name?
Nou vind ik mijn echte naam ook niet per sé mooi. Maar het is wel mijn naam. Zo eens in de zoveel tijd zocht ik vroeger op wat mijn naam ook alweer betekende. Dan kwam ik er iedere keer weer achter dat mijn naam deels ook een jongensnaam is- vooral in Scandinavische landen- en dat mijn naam terug te herleiden is naar een Germaanse en/of Noorse god. Dat leek me natuurlijk wel te kloppen, vernoemd zijn naar een god.
Mijn naam kreeg pas echt betekenis toen ik mijn talent had gevonden. Ik bleek een hele goede zwemmer te zijn, en hoorde al snel bij de (sub)top van het zwemmen. Heel soms hadden we dan speciale trainingen in een ander zwembad. En daar zwom ook een andere Inge, een Inge die een paar jaar ouder was en naar wk’s mocht en zelfs de Olympische spelen wist te bereiken. Inge de Bruijn. Als ik op de startblokken klaar stond en mijn naam werd genoemd was het alsof die gedeelde voornaam mij extra hard deed zwemmen.
Mijn naam betekent iets voor mij. Mijn naam heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn vroege puberteit veel interesse had in Germaanse en Scandinavische goden. En als ik mijn naam uitspreek, proef ik in de verte altijd nog het chloor van zwembadwater. En dan heb ik het alleen nog maar over mijn voornaam, mijn achternaam draagt ook geschiedenis met zich mee. Want was het toeval dat mijn opa timmerman was en Spaander heette?
Een nieuwe naam voor Thorbecke, of toch niet?
De afgelopen anderhalf jaar zijn we op Thorbecke bezig geweest met het ontwikkelen van een nieuw “merkverhaal”. Dat klinkt misschien wat commercieel, maar dat is het niet alleen maar. Met docenten, ouder(s), leerlingen en externe partners hebben we in kaart gebracht waarvan we vinden dat we zijn. Waar we goed in zijn en waar we beter in willen worden.
Bij dat nieuwe verhaal hoorde ook een nieuwe naam: Thorbecke Talentschool Rotterdam. Is dat een nieuwe naam? Nou ja, ten dele. Het woord talent zegt iets over onze koers als school. We zijn nu al goed in talentontwikkeling op het gebied van sport en dans, maar we willen in de toekomst alle talent de ruimte geven om te ontwikkelen.
Thorbecke blijft
Thorbecke hebben we behouden in onze naam. Natuurlijk, omdat het moeilijk afscheid nemen is van zo’n naam, maar vooral omdat we de naam Thorbecke zien als een (burgerschaps)opdracht aan onszelf.
Natuurlijk, de verbinding met burgerschapsonderwijs is gemakkelijk te leggen: Thorbecke was de grondlegger van de huidige grondwet. Maar wist je ook dat Thorbecke verantwoordelijk is geweest voor de aanleg van de Nieuwe Waterweg, en daarmee van grote invloed op de groei van Rotterdam? Thorbecke heeft ook veel voor het onderwijs betekent, hij was een drijvende kracht achter de oprichting van de HBS. Tot slot, Thorbecke was ook best een inspirerend persoon. Hij heeft als zoon van een arbeider het weten te schoppen tot hoogleraar en belangrijk politicus.
Dus daarom heten we zo
In de gesprekken over onze school kwamen we erachter dat niet alleen leerlingen, maar ook andere betrokkenen lang niet altijd weten wie Thorbecke was en waarom de school zo heet. Tuurlijk- in de geschiedenisles komt het even voorbij, maar onthoud je dat?
Is het niet gek, op een school zitten of werken zonder te weten waarom de school heet zoals die heet? En is dat niet ook gewoon jammer? Ten eerste omdat je, als je je verbonden voelt aan de schoolnaam, je je ook meer verbonden voelt aan de school als gemeenschap. Je voelt je “lid”. En ten tweede omdat zo’n naam richting kan geven aan je onderwijs, en heel goed onderdeel kan zijn van je onderwijs. Want waarom heet de school zo? Draagt de school de naam van een belangrijk persoon? En hoe zien we die persoon terug in het onderwijs? Of heet de school naar een stukje geschiedenis van de plek waar de school staat? Hoe zag het er toen uit? Draagt de school een symbolische naam (zoals de Klimop) en wat betekent dat voor de school en de leerlingen?
Een nieuwe Thorbecke traditie
Op Thorbecke Talentschool Rotterdam kiezen we ervoor om Thorbecke meer terug te laten komen in onze school. Thorbecke vormt een belangrijke bron voor onze burgerschapsvisie en Thorbecke biedt om sommige momenten een mooie kapstok voor ons onderwijs.
Op 3 november 2023 is het 175 jaar geleden dat de nieuwe grondwet van kracht werd. Dat is voor onze school een mooi moment om een traditie te starten: een Thorbecke dag. Een jaarlijks terugkerende dag die in het teken staat van Thorbecke: zijn leven, de grondwet, kinderrechten, een dag waarin we samen leren en ontdekken over de naamgever van onze school.
Speelt de naam van jouw school een rol in jullie (burgerschaps)onderwijs?
Hoe zit dat op jullie scholen? Ik ben benieuwd!