Drie minuten doet hij er over. De route van Milans basisschool De Schalm naar zijn huis leidt over smalle paadjes, langs het huis van zijn tante, grasvelden en het skateplein. ‘Zie je die meisjes rennen?’ vraagt hij. Hij wijst naar een
half pipe. ‘Ze vliegen in het rond. Beste vervelend, want nu kan ik niet stuntsteppen. Ik spring en maak rondjes in de lucht. Met die kinderen in de buurt is dat veel te gevaarlijk.’ De elfjarige Milan Ekkerman is bijna kind-af. Een beetje dan. Over een paar maanden gaat hij naar de middelbare school.
‘Ik moet nog veel doen tot die tijd. Mijn graffititekeningen afmaken en een spreekbeurt over vluchtelingen. Iedereen heeft een mening over vluchtelingen. De één vindt dit, de ander dat. Maar wat zijn vluchtelingen precies?’ Omdat Milan snel is afgeleid, maakte hij de Cito-toets in een aparte kamer. ‘Op mijn nieuwe school wil ik niet dat het te druk is.’ Dus let hij tijdens open dagen goed op. Hoeveel kinderen zijn er? Is er niet teveel lawaai? ‘In het Rudolf Steiner College klonk het geluid erg hard. In de aula zou ik mij niet kunnen concentreren. Ik was ook op het Toorop. Daar zitten maar vierhonderd leerlingen. Stukken beter.’
‘Als ouder is dit een stressvolle periode’
Milan loopt langs het huis van zijn buurjongen. Ook hem wacht het grote leven op de middelbare school. Naar welke weet Milan niet. De vrienden hebben het er niet over, net zo goed als zijn klasgenootjes er niet over praten. ‘Ik zat eerst op een andere basisschool,’ vertelt de tiener terwijl hij een sleutel in de voordeur steekt. ‘Die jongens appen niet meer. Jammer. Ik vind het spannend hoe dat op de nieuwe school zal gaan. Iedereen heeft een groepje. Zal ik worden toegelaten?’
Thuis zitten vader Dennis en moeder Esmeralda aan tafel. Milan biedt iedereen een kletskop aan, vertelt over het rustige Toorop, zijn moeder kijkt hem aan. De directeur van De Schalm heeft gebeld. ‘Ze begon over het Einstein College.’ Dennis zucht. ‘Het is een stressvolle periode. Denk je net samen een keuze te hebben gemaakt, blijkt alles toch anders te liggen.’ Milans rustige Toorop is een Mavo. Zijn advies is Havo. Om eerst te kijken hoe het gaat, wil hij op een Mavo beginnen. Mocht hij willen doorstromen dan zou hij het Toorop moeten verlaten. Volgens de directeur van De Schalm zou een scholengemeenschap beter zijn. ‘Maar ja,’ vraagt Milans moeder. ‘Wat wil jij?’ Milan neemt nog een kletskop.
‘Wij kunnen een school goed vinden, maar hij zal het moeten doen’
Terwijl ouders voorheen voor scholen bivakkeerden om een plek voor hun kind te verzekeren, hanteert de regio Rijnmond sinds 2015 de loting-methode. Kinderen geven drie voorkeursscholen aan. Doordat het Toorop afvalt, staat het Rudolf Steiner, ondanks zijn grootte, bij Milan op één. De school is creatief en flexibel, perfect voor Milans concentratieproblemen. ‘Op 21 maart krijgen we te horen of het doorgaat,’ zegt Dennis. ‘Zo niet, dan moeten we naar een volgende school om het opnieuw te proberen. Vervolgens moeten wij ons weer inschrijven, moeten we weer wachten. Daar gaan weken overheen. Bij Milan gaat het deels langs hem heen, maar voor ouders is het moeilijk. Je wilt natuurlijk dat je kind gelukkig is. Wij kunnen een school goed vinden, maar hij zal het er mee moeten doen.’
Samen gaat het gezin naar open dagen. Soms zijn de ouders enthousiast en vindt Milan het niks. Andersom gebeurt ook. Esmeralda had nooit aan een vrije school gedacht. ‘Maar hij vindt het fantastisch. Er is veel ruimte voor sport en muziek, wat goed is voor zijn bewegelijkheid.’ Terwijl hij nu in drie minuten van school naar huis wandelt, moet Milan straks de Erasmusbrug over. Of met de metro. Sommige scholen liggen op veertig minuten afstand. Maar Milan houdt van fietsen. ‘De eerste paar keer zullen we samen gaan, mijn vader en ik. Honderd keer heen en honderd keer terug. Daarna moet ik de weg wijzen en daarna mag ik alleen. Ik heb een iPhone 4. Als er iets mis gaat kan ik bellen.’
Zijn ideale school zit er tot op heden niet tussen. Naast skater is Milan ook ijshockeyer en hij ziet het liefst een school met een ijshockeybaan. Milan: ‘Met kunstijs waar stoeltjes op staan. Verwarmd hoor, anders is het te koud.’