Floris van Leijen is een laatbloeier, zegt hij zelf. En, wellicht, ook een tikje te zelfbewust. De stap naar HBO voelt dan ook als een grote, al zal iedereen die Floris kent beamen dat de Havo-scholier van Mytylschool De Brug veel in zijn mars heeft.Met ‘zijn’ groepje sleepte hij afgelopen zomer een mooie prijs van de Gemeente Rotterdam in de wacht!
“Floris, de journalist is er!” Peter, de onderwijsassistente die ons naar het lokaal leidde waar Floris momenteel Engels heeft, klopt lachend op de geopende deur. “Tijd voor je grote interview! Geen onzin vertellen hè?”
Floris van Leijen (18) klapt zijn laptop dicht en staat op, een grijns op zijn gezicht. Hij knikt instemmend. “The truth, the whole truth, and nothing but the truth”, grapt hij terug.
Hij reikt naar zijn rollator en gaat ons voor: “Ik weet waar we kunnen zitten.”
De vriendelijke, goedlachse Floris zit in zijn eindexamenjaar Havo op Mytylschool De Brug. Aanleiding van het ‘grote interview’ is de prijsvraag die de Gemeente Rotterdam uitzette: verschillende leerlingen van De Brug, de Visio school en het Grafisch Lyceum kregen in groepjes de taak om samen een toegankelijke wandelroute van de Hofbogen naar Hofplein te ontwerpen. En die prijs… sleepte Floris met zijn groepje in de wacht!
Maar er is veel meer te vertellen over Floris.
Gratis lunch
Toch eerst maar even over die wedstrijd.
We zijn inmiddels neergestreken aan de ronde tafel in een spreekkamer. Floris neemt een slok van zijn warme chocolademelk die Peter - ‘daar maken we geen gewoonte van’ - zojuist gebracht heeft.
“We zaten vorig jaar juni in de kunstles en een vriend en ik kregen de vraag of we mee wilden doen”, begint Floris te vertellen. “Het was kort dag maar het leek ons wel leuk. Er zat ook gratis lunch bij.” Floris lacht. “Ik kwam uiteindelijk in een groepje met nog een leerling van de Visio school en twee leerlingen van het Grafisch Lyceum. We zijn de route eerst zelf gaan wandelen, van de Hofbogen naar Hofplein, onder het viaduct door.”
“Het was mooi dat we niet alleen werden gevraagd vanwege onze ‘handicap’, maar ook omwille van het design. We kregen echt een stem”
De inspiratie begon meteen te stromen, herinnert hij zich. “We kregen al snel het idee om iets toe te voegen voor blinde mensen, zoals geur of geluid. Toen we graffiti op de muren zagen, bedachten we klimplanten voor een leukere sfeer. En extra licht achter glasplaten - die tunnel was best donker. We speelden zelfs met het idee voor een rolstoelskatebaan. En bij het oude treinstation ontwierpen we een glazen plaat waar treinspotters achter kunnen zitten.”
Maar het hoogtepunt was het plan voor een boog van klimplanten bij de ingang van het park, en - óp de bogen - eetkraampjes met gerechten uit alle hoeken van de wereld. Want: “Op zo’n mooie plek wil je kunnen lunchen!”
Floris denkt even na. “Het was mooi dat we niet alleen werden gevraagd vanwege onze ‘handicap’, maar ook omwille van het design”, besluit hij dan. “Niet enkel, hoe maken we het toegankelijk maar vooral, hoe maken we het mooi en duurzaam. We kregen echt een stem. Dat heeft ons allemaal goed gedaan.”
En het leverde Floris’ groepje de winst op. “Eerlijk gezegd maakte het me niet zoveel uit of we zouden winnen of niet. We hadden allemaal ons best gedaan en er kwamen zoveel toffe ideeën uit de verschillende groepen. Als je wint, betekent dat niet dat de andere ideeën niet goed zijn of niet worden uitgevoerd. Het was al zo leuk om mee te doen. Het heeft me anders naar de stad doen kijken. Ik hoop echt dat die klimplantenboog er komt, met druiven erin! En die eetkraampjes natuurlijk, dat zou echt mooi zijn.”
Handbike
Heel vaak komt Floris overigens niet in de stad. Hij woont in Hillegersberg, drie autominuten van school af, met zijn ouders en oudere zus.
“Ik doorliep OBS Pluspunt in Prinsenland”, vertelt hij desgevraagd. “Dat is een gemengde school voor mensen met en zonder een beperking. Ik heb cerebrale parese niveau 4 - vandaar de rollator. Destijds zeiden de artsen tegen mijn ouders dat ik op mijn twaalfde al in een rolstoel zou zitten, maar zie hier; ik loop nog steeds.”
Sterker nog, elke dag reist Floris naar en van school met zijn handbike. “Voorheen ging ik met de taxi, maar dat beviel niet. Ze kwamen steeds te laat - dan zat ik uren te wachten. Of ze vergaten me. Nu ben ik in een kwartier thuis, ik heb mijn beweging, de frisse lucht en de vrijheid. Fietsen bevalt me prima!”
Persoonlijke aandacht
Het einde van Floris’ schoolperiode op De Brug komt in zicht. Floris: “Ik heb het hier goed naar mijn zin. We krijgen extra tijd voor toetsen, er is fysio en ergotherapie in huis… Maar vooral fijn vind ik het informele contact met docenten. Je kunt overal over praten en er is veel persoonlijke aandacht voor de leerlingen, zowel vanuit de docenten als het lesprogramma.”
Wat Floris na zijn eindexamens gaat doen? Lange tijd dacht hij ‘iets’ met ICT. Niet omdat zijn hart daar lag maar omdat hij ervan uitging dat dat zo’n beetje de enige keus was die hij met zijn handicap had. “Ik had voorheen ook een beste vriend die altijd met computers bezig was. Samen zaten we avonden en weekenden lang achter een beeldscherm.”
In eerste instantie koos Floris dan ook voor het profiel Natuur & Gezondheid. Wiskunde bleek echter een struikelblok: “Ik had daar zoveel tijd voor nodig dat alle andere vakken achteruit gingen. Toen maakte ik de switch naar het profiel Cultuur & Maatschappij.” Er ging een wereld voor hem open, herinnert hij zich. “Omdat ik gedwongen werd te zoeken naar andere mogelijkheden, kreeg ik plots een veel bredere interesse. Ik vind de maatschappij heel interessant. Mensen, hun gedrag, hoe kun je hen helpen… Voor mijn vervolgopleiding keek ik al naar docentenopleidingen geschiedenis of maatschappijleer, maar ik kom toch steeds weer bij - toegepaste - psychologie uit.”
“Omdat ik het pas net gevonden heb, ben ik ook bang om het weer te verliezen”
Het diepe
Open dagen worden druk bezocht. Aanstaande zaterdag weer eentje; toegepaste psychologie in Leiden. Als de keus eenmaal gemaakt is, zal Floris in gesprek moeten over de voor hem nodige aanpassingen. “En dan is het de vraag wat mogelijk is. Hoe ver is het lopen van lokaal naar lokaal, krijg ik extra (toets)tijd, hoe zit het met de reistijd naar school, hoe kom ik er… Stuk voor stuk zaken die we moeten uitvogelen. Hier op De Brug is alles helemaal afgestemd op leerlingen met een beperking en hun behoeften. Dat is straks natuurlijk niet meer het geval.”
Spannend? Zeker, vooral de stap naar het ‘nieuwe’.
“Weet je”, zegt Floris na even nadenken, zijn bekertje chocolademelk legend, “na de overstap naar een ander profiel heb ik mezelf pas écht gevonden. Toen ben ik me af gaan vragen wat écht bij mij past. En niet eens alleen daardoor: die vriend over wie ik je net vertelde, wilde plots geen contact meer met me. Daar ben ik destijds - het is nu al een tijdje geleden - stuk van geweest. Maar uiteindelijk heeft het me wél uit mijn schulp geholpen. Ik maakte noodgedwongen nieuwe vrienden, kreeg bredere interesses en ontdekte nieuwe mogelijkheden.” Hij is een laatbloeier, voegt hij daaraan toe. “Mensen vinden mij heel sociaal maar ik ben eigenlijk heel verlegen en vaak te zelfbewust. En dan nu de sprong in het diepe: het HBO. ‘Raak ik mijn nieuwverworven sociale contacten niet kwijt?’, denk ik soms. ‘Ben ik er wel echt klaar voor?’ Omdat ik het pas net gevonden heb, ben ik ook bang om het weer te verliezen.”
Deze gedachten laten hem soms spelen met de gedachte om zijn eindexamens over twee jaar te spreiden. “En dan denk ik weer: wat schiet ik daarmee op? Ik moet er gewoon aan geloven en ben er waarschijnlijk gewoon klaar voor. En eerlijk, ik kijk er ook ontzettend naar uit!”
Naar de eindexamens. Naar het HBO. Naar, met de tijd, een zo zelfstandig mogelijk leven met een eigen woning. Het kan allemaal, weet Floris diep van binnen, al is de sprong in het diepe spannend. “Ik heb de afgelopen maanden geleerd dat er zoveel meer kan dan ik voor mogelijk hield. Dat ík zoveel meer kan. Dat geeft een enorme kracht.”