‘Mijn oom drumt, mijn moeder speelt cello, mijn zus danst en mijn opa is gecremeerd. Eerst lag hij stil in een kist. Daarna ging Bink dood, de hond van mijn tante.’
De dertienjarige Samuel Anijs kijkt naar de drie trommels in het muzieklokaal van de Dr. A. van Voorthuysenschool, met (voortgezet) speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerende kinderen. Een snaretrom, een trom en een tom. Hij voelt aan het slagvel en aan de spanklauwen, pakt de drumsticks van tafel en laat hen behendig over zijn vingers rollen. Dan ineens: BOEM!
Samuels rechterhand schiet naar de ene trommel, de linker naar de ander, steeds sneller en iedere hand in een eigen tempo. Lachend drumt de jongen zijn zelfverzonnen ritme. Drummen doet hij zonder na te denken, vertelt hij. Zodra zijn drumsticks de trommels raken, volgt de muziek vanzelf. Dat is anders dan bij lezen of rekenen.
‘Drummen gebeurt gewoon.’
Op school was Samuel eens drumleraar en deden alle klasgenoten hem na. Moeiteloos kwamen ‘Wonderwall’ en ‘We will rock you’ uit zijn vingers. ‘Ik zeg wel eens tegen mijn moeder dat ik geboren ben om te drummen en om te zwemmen, omdat ik er zo van houd.’
Thuis heeft Samuel bongo’s. Soms worden zijn ouders gek van het geluid. Dan wacht de tiener net zo lang totdat het buiten donker is en hij in bed ligt. Met zijn ogen dicht, drumt hij vervolgens zo hard als hij kan.
‘In mijn dromen drum ik om T-Rex te verjagen. Dat is mijn lievelingsdier, maar hij is ook groot en gevaarlijk. Ik drum net zo hard totdat de dinosaurus uit mijn droom is verdwenen.’
Zo spontaan als Samuel met het drummen begon, zo abrupt stopt hij weer. In het muzieklokaal kijkt hij om zich heen, met zijn kin iets omhoog. Alsof hij de wind wil meten. Zonder op de klok te kijken, legt Samuel de drumsticks resoluut terug op tafel.
‘Mijn vriendjes zijn buiten.’ De jongen trekt zijn jas aan, duwt de schooldeur open en rent zo hard als hij kan naar hen toe. ‘Ik word beroemd!’, roept Samuel over zijn interview.
‘Hoeveel beroemd?’ vraagt een klasgenoot. ‘Duizend?’
Samuel rent alweer verder.
‘Ik word beroemd, hè,’ zegt hij tegen een meisje terwijl hij haar optilt zodat ze bij de schommel kan. Hij geeft haar een zet, rent weg en zwaait zijn lange benen over het klimrek. Ondersteboven hangt hij aan de stang.
‘Michael Jackson is ook beroemd.’ Samuels krullen hangen in het gras. De jongen kijkt naar de lucht. ‘En opa is een ster. Hij is gecremeerd. Dat is niet leuk, gecremeerd worden. Dan leef je niet meer. In mijn dromen danst opa op liedjes van Michael Jackson. Samen staan ze op het podium. Michael Jackson zingt het nummer ‘Thriller’ en opa danst ernaast. Hij heeft zijn danskleding aan. Een rood-wit-blauwe jas, een groene broek en een zwarte pet. Opa zegt niets in mijn dromen. Hij danst gewoon.’