Luc Kramer (19) zit inmiddels in zijn zesde jaar op VSO de Hoge Brug. Maar elke woensdag en donderdag brengt zijn moeder hem naar zijn oude basisschool, de Bergse Zonnebloem, waar hij de handen uit de mouwen steekt. Wij mochten hem interviewen over zijn stage als… conciërge! Luc vindt alles even leuk. Behalve natuurlijk puntenslijpen.
Het liefst had hij voor de foto zijn Ajax-tenue aangetrokken, maar daar stak zijn moeder vanmorgen een stokje voor. Het enige wat wijst op zijn grote liefde voor de Amsterdamse club, is het hoesje om zijn telefoon. “Mijn vader en moeder en mijn broertje (Nout, 10) zijn voor Feyenoord.” Waarom hij voor Ajax is? “Amsterdam is de hoofdstad van Nederland”, besluit Luc. “En Ajax is de Amsterdamse club.”
Daar kunnen we natuurlijk geen speld tussen krijgen.
Driewielers
Van de onwennigheid van de eerste minuten is al gauw niks meer te merken. Met een stralende lach poseert Luc voor de camera, het dienblad met lege koffiemokken stevig in zijn handen, en vertelt ondertussen honderduit over zijn werk. Naast het ophalen van koffiemokken, vult hij het papier in de kopieermachine bij en veegt het schoolplein aan. Voor de aanvang van de pauze zet hij alle driewielers vast klaar op het plein, zodat de kleuters daar meteen mee kunnen spelen en de leerkrachten in de haast en hectiek geen blauwe schenen oplopen. Het is slechts een greep uit zijn werkzaamheden.
“Tuurlijk”, antwoordt hij op de vraag of we een rondleiding mogen krijgen door zíjn school.
Volmondig ja
Want zijn school is het. Vanaf groep drie zat Luc op de Bergse Zonnebloem, een openbare Daltonschool in de wijk Hillegersberg-Schiebroek te Rotterdam.
Hij doorliep alle klassen, weliswaar met aangepaste leerstof en elke dag één-op-één begeleiding. Hij heeft het altijd naar zijn zin gehad in de klas en koestert een hoop mooie herinneringen. Maar de allermooiste was natuurlijk de musical in groep acht!
“Toen Luc naar de middelbare school ging, besloten ouders voor VSO de Hoge Brug”, vertelt Rosanne Bakker, adjunct directeur van de Bergse Zonnebloem. “Hij heeft het daar enorm naar zijn zin. Op een dag belde zijn moeder ons: Luc had een stageplek nodig en ze vroeg of hij die stage niet op zijn oude school kon lopen. Daar hebben we toen in het MT team over gesproken - we dragen immers allemaal bij aan de begeleiding - en toen zeiden we volmondig en enthousiast ja. Luc is een hele leuke, lieve jongen, we dragen hem allemaal een warm hart toe.”
Puntenslijpen
De rondleiding kan van start gaan. Als Luc zich ervan verzekerd heeft dat de fotografe klaar is, gaat hij ons voor naar de centrale binnenkomsthal.
Met de nodige grandeur opent hij de deuren en stapt naar buiten. Hier begint zijn werkdag: “Hier sta ik ’s morgens”, vertelt hij met zichtbare trots, “dan begroet ik alle kinderen en hun ouders als ze binnenkomen.”
Als de lessen zijn begonnen, richt Luc zich op zijn andere taken: de lege koffiemokken ophalen, de boeken in de bibliotheek terug op de planken zetten, het papier in de kopieermachines bijvullen, knutselspullen uit het hok halen, zand vegen op het schoolplein en - niet onbelangrijk - de driewielers klaarzetten voor de kinderen pauze hebben. Luc vindt alles even leuk en voert elke taak met evenveel toewijding uit. Op één ding na. “Puntenslijpen. Nee, dat vind ik niet leuk.”
Rosanne herkent het. “Daar zijn we aan gaan werken. In plaats van heel veel potloden in een keer te slijpen, proberen we er nu steeds een aantal verdeeld over de dag. Maar dat blijft een dingetje.”
Meterkast
We hebben inmiddels de lift naar boven gepakt. Luc neemt de rondleiding serieus; zelfs de kelder, de meterkast en de kleutertoiletten worden niet overgeslagen. Er is veel veranderd sinds zijn vertrek, geeft hij toe. “Dit is allemaal nieuwbouw. Toen ik hier zat, was dit er allemaal nog niet.”
Op de Bergse Zonnebloem zit nog een kindje met syndroom van down. Af en toe gaat Luc naar hem toe: “Dan spelen we een spelletje, of met de lego.”
Rosanne heeft Luc in groep 7 en 8 gehad. Heeft ze hem zien veranderen? “Zeker”, antwoordt ze. “Hij is een grote lange jongen geworden, hij wordt steeds zelfstandiger. Waar we nu aan werken tijdens zijn stage is ‘gastvrij’ en ‘professioneel’; duidelijk praten, mensen goed aankijken. Dat gaat al hartstikke goed.”
Bijzonder trots zijn de leerkrachten ook op de punctualiteit waarmee de bevlogen Luc zijn werk uitvoert. Rosanne: “Hij kan heel goed zijn eigen rooster lezen en houdt zich daar stipt aan. Op vaste momenten gaat hij ook alle leerkrachten af om te vragen of hij nog wat voor hen kan doen. Dan zet hij bijvoorbeeld de knutselspullen klaar of veegt het bord schoon.”
Zijn begeleider vanuit de Hoge Brug komt regelmatig langs. “Iedereen is heel tevreden. De uren zijn onlangs ook uitgebreid.”
Wie is de Mol?
De rondleiding eindigt in de personeelskamer, want daar mag Luc nu natuurlijk óók zitten. Eén wand staat helemaal in het teken van Wie is de Mol; naast een lijst waarop alle medewerkers van de school ‘hun’ Mol invullen, hangen foto’s van de kandidaten. Sommigen foto’s zijn met zwarte stift doorgehaald; deze kandidaten liggen er al uit. Dat doorhalen doet Luc, zelf fervent fan van het programma.
Wil hij nog wat toevoegen? Hij denkt even na. Eigenlijk is alles wel gezegd. Liever heeft hij niet in het stuk dat hij uit Rotterdam komt, want dat strookt niet goed met zijn voorliefde voor Ajax. Na een momentje van beraad en overleg met Rosanne bedenkt hij zich. Het mag erin, als we ook maar schrijven dat hij Ajacied is. Bij deze!
We nemen afscheid. Luc staat erop mee te lopen naar de uitgang. Daar krijgen we een stevige hand en dan loopt Luc met versnelde pas de trap op. Er is nog genoeg werk aan de winkel!