Toegegeven, Robin moest er even over nadenken toen haar mentor Alfons Hengst haar de vraag stelde. Ze is al zo druk, niet in de laatste plaats met jeugdtheater Hofplein. En dan al dat huiswerk... En wat hield dit eigenlijk precies in? Maar na een gesprek met haar ouders aan de eettafel in Bleiswijk kwam ze over de streep. “Zie het als een eer, je krijgt nu de kans om je uit te spreken over wat jij belangrijk vindt”, adviseerde haar vader. En zo zat Robin als eerste en enige leerling van Wolfert PRO in de benoemingsadviescommissie voor de aanstelling van een nieuwe teamleider bovenbouw.
Recht voor zijn raap
Leerlingenbetrokkenheid, heet dat met een mooi woord. En dat vinden ze op Wolfert PRO, een kleinschalige vmbo-school met 500 leerlingen die nu nog huisvest in een noodgebouw, heel belangrijk. “We vragen leerlingen altijd om input over zaken die hen aangaan”, zegt Alfons, sinds vier jaar kookdocent op school. “Dat doen we tijdens de mentoruren, maar regelmatig worden leerlingen ook per mail uitgenodigd om hun zegje te komen doen tijdens rondetafelgesprekken. En dan niet alleen over schoolfeesten, maar juist over de roosters, studiewijzers, de kantine en de nieuwbouw die hier straks gebouwd gaat worden. Waar zien ze verbeterpunten om het onderwijs mooier en beter te maken?” De feedback is recht voor zijn raap, vult directeur Nick van Bennekom zijn collega aan. “Soms ontwapenend, soms zelfs confronterend. Het mooie van deze gesprekken is dat alles gezegd mag worden. Dat maakt ons als team alleen maar sterker.”
Fijn, vindt Robin. “Ik vind het prettig dat er niet zomaar dingen worden gedaan, maar dat het eerst met ons besproken wordt, en dat ze echt openstaan voor onze mening en ideeën.”
Sparren
Alfons benadrukt dat de benoemingsadviescommissie wel op zoek was naar een leerling met een zinnig verhaal, iemand die bovendien niet op zijn of haar mondje gevallen is. “Je zoekt niet iemand die overal ‘ja en amen’ op zegt. Met Robin kun je echt sparren. Ze durft haar mening, maar ook die van de bovenbouwleerlingen, naar voren te brengen. “
En hoe heeft ze het aangepakt? Robin: “Alle kandidaten vertelden wat over zichzelf. Ik had besloten om eerst goed te luisteren en pas daarna mijn vragen te stellen.” Maar, vult ze aan, “dan wilde ik wel dat mijn vragen goed waren en ook echt bij de kandidaat aankwamen.” Toen een van de kandidaten erg zenuwachtig leek, stelde Robin haar de vraag: Wat doet u in uw vrije tijd? “Ik dacht, misschien raakt ze dan wat relaxter en meer op haar gemak.” Het werkte. “Maar ook wilde ik uiteraard weten hoe ze als persoon waren, wat ze belangrijk vonden voor leerlingen, hoe ze met leerlingen om zouden gaan. Iemand met een mooi cv maar een rare uitstraling, of iemand die weinig met leerlingen opheeft, had ik liever niet.”
Een leerling bevraagt de kandidaten op onderdelen die juist voor leerlingen relevant zijn, bevestigt Nick. “Ze willen niet alleen weten hoe de nieuwe teamleider omgaat met toetsen en welke leuke activiteiten hij of zij in gedachten heeft, maar ze zijn ook nieuwsgierig naar de mens achter de teamleider - die willen ze leren kennen! Vertrouwen hebben in elkaar is belangrijk voor leerlingen en dat geldt met name voor vmbo-leerlingen.”
Pizza
Spannend was het wel. Robin: “Toen ik voor het eerst binnen kwam, vond ik het een beetje ongemakkelijk. Daar zaten mijn mentor, de directeur, de teamleider van de onderbouw, een docent en een ouder van een leerling aan de tafel. Maar na een kopje thee was dat gevoel al snel verdwenen.”
Robin vervolgt: “Ook dacht ik eerst dat ze allemaal heel serieus zouden zijn, maar het was uiteindelijk elke keer supergezellig. Er werden veel grappen gemaakt - leuk, want ik zie docenten natuurlijk altijd in een serieuze rol. Ik moest zo lachen toen we met z’n allen bleven avondeten op school, en de directeur voor iedereen pizza had besteld. Soms voelden ze echt als een soort collega’s, ook omdat mijn stem net zo zwaar meewoog.”
Nick: “Juist leerlingen zijn goed in staat te vertellen wat ze verwachten van een docent en - in dit geval - een teamleider.” Waar mogelijk blijft de school leerlingen betrekken in sollicitatierondes. “Potentieel nieuwe docenten lopen bij ons altijd een dagdeel mee en geven een proefles. Na afloop vragen we leerlingen naar de tips en tops van deze les”, vertelt Nick. “De feedback is soms nog scherper geformuleerd dan een gemiddelde lesobservatie; ze voelen namelijk haarfijn aan of ze met een docent te maken hebben die 'echt' is, in hen is geïnteresseerd en de klas aankan.” Geregeld vallen er hoge eindcijfers bij de afsluitende ronde door de klas, maar ook bij lage cijfers weet de directeur waar hij aan toe is. “We zoeken dan graag even verder.”
Druk
Alfons zou graag zien dat een groepje derdejaarsstudenten een leerlingenraad op zou zetten. Robin zou het kunnen, antwoordt hij zonder aarzeling op de vraag wie de kar kan trekken. “Ik weet het niet hoor”, zegt zij. “Ik vind het moeilijk om veel dingen tegelijk te doen. Ik heb al Hofplein - afgelopen zomer stonden we met een voorstelling over vluchtelingen op Lowlands.” Dolgraag zou ze actrice worden, hoewel ze de zorg ook leuk vindt - niet voor niks heeft ze biologie in haar pakket. “In het verleden had ik ook eens zoveel hooi op mijn vork dat ik nauwelijks nog tijd voor vrienden had.” Belangrijk is leerlingenbetrokkenheid zeker, maar een raad? Robin: “Leerlingen hebben nu al veel inspraak. Het moet ook weer niet teveel worden, dat we gaan denken dat we álles kunnen zeggen. Zoals het nu is, is het goed.”
Robin is in ieder geval een onvergetelijke ervaring rijker en, zo blijkt, ook nog eens een leerzame. “Als ik later zelf op sollicitatiegesprek ga, zorg ik dat ik heel relaxt ben. Dan kunnen de mensen die jou moeten beoordelen beter met je praten.”